ValandraHarneth
Pingviini
Jos m? en ois her?nny t?n??n, m? en olis nyt t??ll?..
Posts: 40
|
Post by ValandraHarneth on May 13, 2005 8:06:18 GMT 2
AN: Osaan viisi siis. =^.^=
Osa 5
Seuraavat päivät Harry kulki käytävillä entistäkin hajamielisempana. Hermione ja Ron päättivät puhua Harryn kanssa mahdollisimman pian. Se paljastui odotettua vaikeammaksi, sillä Harry vältteli hiljaisia paikkoja, mahdollisesti vielä enemmän kuin aikaisemmin. Eräänä iltana Rohkelikkotornissa Hermione ja Ron kuitenkin yllättivät Harryn istumasta oleskeluhuoneessa yksinään, kumartuneena pergamenttien ylle. Hermione ja Ron vilkaisivat toisiinsa ja virnistivät. Hermione painoi sormen huulilleen hiljaisuuden merkiksi ja hiipi Harryn selän taakse. "Mitenkän läksyjenteko sujuu, Harry?" Hermione hymyili Harryn kauhistuneelle ilmeelle tämän huomatessa olevansa yksin Hermionen ja Ronin kanssa. "Läksyt? Ai, niin, nämä. Ihan hyvin kai.. On vain hankala tehtävä, mutta taidankin tehdä sen huomenna ja painua pehkuihin..", Harry totesi ilmeettömänä ja yritti nousta tuolistaan, mutta törmäsikin virnistelevään Roniin. "Kirjoita kolme liuskaa animaagien ja ihmissuden muodonmuutoksen eroista ja yhtäläisyyksistä", luki Hermione, joka oli ottanut pergamentin käteensä. "No mutta. Eihän tässä pitäisi sinulle mitään vaikeaa olla. Tiedät varmasti kaiken animaageista ja ihmissusistakin tarpeeksi", Hermione vielä huomautti. "Taisit ajatella sitä ..poikaa, eikö vain?", Ron kysäisi muina miehinä, vaikka hänen ilmeestään näki, että sanan poika lausuminen sai hänet vaivautuneeksi. Harry oli vähällä tiuskaista, ettei ollut ajatellut Dracoa aikoihin, mutta tajusi, että paljastaisi itsensä, mikäli niin sanoisi. ja valehtelevansa, sillä Dracoahan hän oli ajatellut viimeisen puoli tuntia. "En. En oikeastaan..", Harry aloitti, mutta punehtui Ronin ja Hermionen tietäväisten katseiden alla. "Äh, Hyvä on. Ajattelin häntä. Ja nyt jos suvaitsette, teen läksyjäni." Hermione katsahti Roniin jotain sanomaisillaan, mutta Ron ehti ensin: "Kuka hän sitten on? Ei ainakaan kukaan Rohkelikko, koska se me oltais huomattu. Mutta kun ei, olet aivan yhtä hajamielinen ja kaihoisa-" Tässä vaiheessa Harry mulkaisi Ronia hyvin pahasti. "No mutta olethan sinä. Niin. olet aina yhtä -äh, aivan sama, älä katso minua noin- hermostunut, oli kuka tahansa Rohkelikko lähimailla." Hermione nyökytteli pontevasti vieressä ja tokaisi: "Niin, Harry, me halutaan tietää. Ja me luvataan, ettei me kerrota kenellekään. Puhuminen auttaa, Harry." Harry vilkaisi Hermioneen päätään puistaen. "Ette kerrokaan, jos ette saakaan tietää. Ja ihan todella, parempi teillekin ettette tiedä. Öitä." Niine hyvineen Harry nousi ylös ja lähti poikien makuusaleihin, jättäen läksykirjansa Hermionen ja Ronin vaiteliaaseen seuraan.
Yöllä kaikkien nukkuessa Harry nousi ylös, muisti tällä kertaa taikasauvansa ja lähti näkymättömyysviitta suojanaan kohti Pöllölää. Huojentuneena siitä, ettei ketään tullut vastaan, Harry astui sisään Pöllölään, jättäen näkymättömyysviittansa ovelle lojumaan. Hän kulki varovasti, yrittäen olla häiritsemättä pöllöjä, jotka lentelivät sisään ja ulos. Hedwig lennähti Harryn luo ilmeisen tyytyväisenä yöllisestä vierailusta. "Olen pahoillani, en voi käyttää sinua tällä kertaa", Harry kuiskasi tunturipöllölleen. "Mutta ota nämä", hän vielä lisäsi, ojentaen kourallista pöllönnameja. Hedwig rouskutti ne tyytyväisenä, näykkäisi Harrya korvasta ja lehahti ulos ikkunasta saalistamaan. Harry puolestaan kutsui yhden koulun pöllöistä, sitoi sen jalkaan kirjoittamansa viestin ja pyysi pöllöä tuomaan sen aamupostin mukana.
**********
Draco Malfoy istui luihuispöydässä aamiaisella, yrittäen olla vilkuilematta koko ajan Rohkelikkopöydän päähän, kuten niin monena muunakin aamuna. Hän muistutti itseään siitä, että oli luihuinen ja luihuiset eivät seurustelleet rohkelikkojen kanssa. Eivät, vaikka nämä olisivatkin komeita mustahiuksisia poikia, joilla oli uskomattoman vihreät silmät. Eivät, vaikkei kukaan muu ymmärtäisikään pienestäkin äänähdyksestä. Kaikesta todistelustaan huolimatta Dracon katse lukkiutui aika-ajoin mustaan hiuspehkoon. Ennen kaikkea, Malfoyt eivät seurustelleet Pottereiden kanssa. Draco käänsi katseensa väkisin lautaseensa ja nosti sen vasta pöllöpostin tullessa. Äidiltä paketti makeisia ja lyhyt kirje, pitkästä aikaa. Draco kulta. Tässä hieman makeisia ja uusi sulkakynä. Toivon, että tulet hyvin toimeen ja pärjäät.." Draco tuhahti lukiessaan kirjettä. aina sitä samaa. Mitä se nainen oikein kuvitteli, että hän oli kymmenenvuotias, vai? Ja kirjeen loppu.. "..Ja isä lähettää terveisiä." Pah. Aivan varmasti lähettikin. Pikemminkin yritti ottaa selvää, toimiko hänen perillisensä kuten Malfoyn kuului. Alkoi kyllästyttää jo koko touhu. "Hei pomo", Golyle huomautti ja työnsi Dracon nenän eteen kirjeen. "Se on sulle", Goyle vielä huomautti tavallista viisaammin ja jatkoi syömistään. Draco tuhahti, mutta katsoi kirjettä uteliaana. Se oli oikeastaan pelkkä kaksinkerroin taitettu pergamentinpalanen, jonka päällä luki Draco Malfoylle, luihuisten prinssille. Draco vilkaisi Rohkelikkopöytään, mutta Potter ystävineen oli jo ehtinyt lähteä. Olkiaan kohauttaen Draco avasi kirjeen ja puhkesi hymyyn sitä lukiessaan. "Huomenta, Draco. En aio kertoa, kuka olen siltä varalta, että se joutuu vääriin käsiin. te luihuiset kun olette kovin epäluotettavia ja joku saattaisi vaikka lukea postiasi. Halusin vain ilmaista pahoitteluni siitä, etten ole vaelellut useammin öisin. En tiedä, haluatko kuullakaan minusta enää, mutta toivoisin sinun tulevan tänä yönä linnan korkeimpaan torniin. Minulla on kerrottavaa." Draco huokaisi tyytyväisenä ja taittoi kirjeen uudelleen. Yhä hymyillen hän laittoi kirjeen taskuunsa ja nousi ylös aamiaispöydästä. "Draco, kultaseni, minne olet lähdössä?", sirkutti Pansy Parkinson, katsoen uteliaana Dracoa ja kirjettä, jonka kulma pilkotti taskusta. Draco tuhahti. "Tunnille." Minnepä muuallekaan, höyhenaivoinen kanaseni.. "Äläkä kysele enempää. Tämä -", Draco veti kirjettä enemmän esiin, katsoen Pansya jäätävästi, "ei ole sinun asiasi." Jättäen Pansyn aukomaan suutaan ja nieleksimään tyhjää Draco kääntyi ja lähti ulos Salista, hymyillen itsetyytyväisenä. Malfoyn nimestä tuntui olevan hyötyäkin. Saipahan mokoma toisten asioihin sekaantuja päänvaivaa pohtiessaan, mihin oli yrittänyt sekaantua ja koituisiko siitä ongelmia. Synkeästi hymyillen Draco jatkoi matkaansa tyrmiin, taikajuomatunnille, odottaen iltaa.
**********
Harry, Ron ja Hermione olivat matkalla loitsutunnille, kun heitä vastaan kävelivät Malfoy, Grabbe ja Goyle. "Kas vain, Eikös se olekin jumalainen Harry Potter, Köyhäläinen ja neiti Kuraveri - Granger? Kuinka epämiellyttävää tavata teidät täällä, noin hyväkuntoisina", Draco lausahti, pitäen katseensa Harryssa. Meidän kuuluisi vihata toisiamme. Älä hymyile. Draco onnistui vääntämään hymyynsä ivaa, vaikka olisi halunnut syöksyä halaamaan Potteria. "Mihinkäs jätit loput ihailijajoukostasi, vai kyllästyivätkö hekin rumaan naamaasi, Malfoy?", Hermione tuhahti työntäessään Harrya ja Ronia edellään tappelun välttääkseen. Grabbe ja Goyle naksauttelivat rystysiään, mutta Malfoy nosti kätensä estävään eleeseen. Vasta kun Harry, Ron ja Hermione olivat kulkeneet jo hyvän matkaa heidän ohitseen, Malfoy tokaisi pahaenteisellä äänensävyllä hymyään peitellen: "Hei Potter. Jollet varo, niin joku kaunis päivä komennutan sinut hyppäämään tornin huipulta." "Malfoy kuule. Älä uhkaa, mitä et pysty pitämään. Ehdin tehdä sen sinulle ennen kuin huomaatkaan, jollet varo askeleitasi", Harry huomautti pisteliäästi ja marssi eteenpäin jokseenkin tyytyväisesti hymyillen.
**********
|
|
ValandraHarneth
Pingviini
Jos m? en ois her?nny t?n??n, m? en olis nyt t??ll?..
Posts: 40
|
Post by ValandraHarneth on May 13, 2005 8:07:22 GMT 2
A/N: kuka ihme keksi tuon merkkirajotuksen? Mutta siis, osan viisi toinen osa siis tässä:<br>
Draco vaelsi koulun käytävillä, suunnaten kulkuaan Tylypahkan korkeimpaan torniin. Kulkiessaan hän taisteli itsensä kanssa. Hänen järkensä käski hänen pysyä kaukana Potterista ja torneista. Yksikään itseään kunnioittava luihuinen ei luottaisi rohkelikon sanaan. Tämä oli hyvin selkeästi ansa, jolla haluttiin houkutella Malfoyn suvun jälkeläinen varmaan kuolemaan. Dracon tunteet kuitenkin vastustelivat, kieltäytyivät uskomasta tämän olevan vain hyvin ovela ansa. Harry oli kyllä rohkelikko, mutta se juuri oli rohkelikoissa vikana; he olivat niin kirotun rehellisiä. Sitä paitsi, haluan tietää, mitä asiaa hänellä on. Haluan tietää hänen tunteistaan. Vaikka sitten petoksen uhalla. Draco huokaisi, tuhahtaen heikkoudelleen. Hänkö oli muka rakastumassa? Ei, kaiken tämän täytyi johtua siitä, että oli hauskaa järkyttää koulun tuparajoja ja tehdä isän tahdon vastaisesti, vaikka sitten salaakin. Ja pah, kuiskasi pieni, hiljainen ääni hänen päässään, mutta Draco päätti olla välittämättä siitä.
Viimeisillä porrasaskelmilla ennen tornihuoneeseen astumista Draco kuitenkin vielä epäröi. Mahdan olla naurettava. Juoksen jonkun rohkelikon perässä keskellä yötä, tietämättä tuleeko hän edes. draco puri huultaan, valmiina lähtemään takaisin, mutta tuhahti lpulta itselleen. Sepä olisikin somaa, Draco Malfoy pakenemassa, ansaa peläten. Syvään henkäisten hän astui e viimeiset porrasaskelmat ja tornihuoneen oviaukosta sisään, havaiten huoneen tyhjäksi.
Taivas oli pilvinen, ei tähtiä eikä kuuta näkynyt, mutta tornihuoneessa oli kuitenkin vain hämärää, ei pimeää. Kesti hetken ennen kuin Draco huomasi valon tulevan aivan pienistä, kirkkaansinistä valoa hehkuvista tulista seinänvierustoilla. Hän jäi katsomaan niitä hetkeksi, harmitellen, ettei Harry ollut vielä saapunut ja yritti keksiä, kuka kumma oli tulet sytyttänyt. Draco istuutui mahonkisen pöydän reunalle ja vilkaisi itseään peilistä, jonka kehyksissä oli monimutkaista koristekuviota. Peilistä hän näki vaaleahiuksisen ja harmaasilmäisen pojan, jonka kasvoilla - Hetkinen nyt. Olet Malfoy. Älä näytä noin hermostuneelta. Poika peilissä rypisti kulmiaan ja sai vedettyä ivallisen hymyn kasvoilleen. Hienoa. Ei anneta Potterin luulla, että odotat hermostuneena hänen tapaamistaan. Peilikuvan silmien eteen kohosi se tuttu malfoymainen jääkerros, joka ei päästänyt tunteita lävitseen. Hyvä. Malfoyn ei sovi näyttää tunteitaan. Draco huokaisi muistaessaan isänsä opetuksen ajalta, jolloin hän oli ollut hyvin pieni; "Älä näytä tunteitasi, Draco. Tunteet ovat heikkoutesi ja mikäli vihollisesi saa tietää heikkoutesi, olet pahoissa vaikeuksissa. Ole aina kylmän rauhallinen; Se hämmentää vihollisiasi ja saa heidät epäröimään." Draco katsoi peilikuvaansa ja huokaisi uudestaan. Isä. Hän ei taatusti pitäisi tiedosta, että olen odottamassa Potteria, enkä suinkaan tappaakseni. Hän ei todellakaan olisi tyytyväinen minuun. Draco hengähti syvään, ajatuskin siitä, että hänen isänsä, Lucius Malfoy, saisi tietää ainoan poikansa tapailevan Potteria, sai Dracon kalpenemaan. Juuri kun hän oli päättänyt sittenkin lähteä ja oli jo hypähtämässä pöydän reunalta alas, ilmestyi peilin viereen mustahiuksinen poika, näkymättömyysviitta kädessään.
Harry hymähti Dracon yllättyneelle ilmeelle ja laski näkymättömyysviitan lattialle. "Sinä.. Olet ollut täällä koko ajan?", Draco kysäisi ilmeettömänä, joskin hänen äänensä värisi. Harry nyökkäsi virnistäen ja tokaisi: "Pitihän minun varmistaa, ettet ollut ottanut mukaasi apujoukkoja tai keksinyt muita temppuja. Lisäksi näytit niin keskittyneeltä, etten viitsinyt häiritä mietiskelyäsi." Draco oli sanomaisillaan jotain, mutta näytti muuttavan mieltään ja toteasi rauhallisesti: "Halusit puhua kanssani, ja tässä olen. Ja kuten huomaat, en tuonut mukanani apujoukkoja." Harry hymyili yhä, joskin vähemmän lämpimästi kuin aiemmin. Draco oli kuulostanut niin.. välinpitämättömältä. Ehkä pitäisi vain unohtaa koko juttu. Mutta juuri kun Harry oli tokaisemassa tehneensä erehdyksen, hän muisti Dracon aikaisemman ilmeen, kun tämä ei ollut tiennyt Harryn olevan paikalla. Huolestunutta odotusta. Niinpä Harry nielaisi sanansa ja huokaisi. "Niin, asiaa minulla oli. Ja olen iloinen, että tulit yksin." Rauhoittavasti hymyillen Harry istahti pöydän reunalle, Dracon vierelle, niin ettäheidän väliinsä olisi mahtunut vielä joku kolmaskin henkilö. Ketään muuta ei kuitenkaan ollut paikalla, oli vain he kaksi ja hetkessä Harry tajusi, kuinka vaikeaa seuraavan asian sanominen olisikaan. "Huomasin, että katselit näitä valoja..", Harry sanoi, viitaten seinänvierustoilla hehkuviin tuliin. Hölmö. Ei minun tätä pitänyt sanoa. Draco nyökkäsi, vilkaisten Harryyn kysyvästi. "Hyödyllinen pikku taika.. Opin sen Hermionelta jo ensimmäisellä luokalla.." Harry keskeytti puhumisen, vihaisena itselleen. Miksi minä lyhdyistä jaarittelen? Minunhan piti kertoa hänelle- Draco keskeytti Harryn ajatukset hymähtämällä: "Oletan, ettet pyytänyt minua tänne lyhtyjen takia?" "Niin, tuota.. Minä.. Minä.. ja sinä.. ", Harry sopersi, tuijottaen tiiviisti kengänkärkiään. "Niin?", Draco kysyi, peläten pahinta ja toivoen parasta. "Minä ihan oikeasti..tämä tulee vähän äkkiä.. tiedäthän..ihan oikeasti, minä.. pidän sinusta..", Harry sai viimein sanottua ja kirosi itseään. Minun täytyy olla hullu. Hän varmasti nauraa minulle. Nostaessaan varovasti katseensa Harry näki Dracon hymyilevän. "Tiedän", Draco kuiskasi hiljaa. "Ja niin minäkin sinua." Vaikka Draco hymyilikin niin sanoessaan, oli hymyssä tiettyä surumielisyyttä. Harry huokaisi tuon hymyn nähdessään, ymmärtäen. "Me emme vain voi kertoa sitä muille. Olet luihuinen ja minä rohkelikko. He eivät ymmärtäisi." Draco nyökkäsi vakavana. "Tiedän." Pieni ääni hänen päässään tiuskaisi: "Olet Malfoy, hän Poika - joka - elää! teistä ei voi koskaan tulla mitään!" "Tiedän", hän vielä kuiskasi ja katsoi Harryyn kuin päättääkseen, mitä tekisi. Lopulta Draco kumartui lähemmäs ja suuteli Harrya varovaisesti. Vetäytyessään pois hän tunsi lämpimän ailahduksen sisällään ja hymyili. Isä ei ymmärtäisi, lievästi sanottuna, mutta mitä siitä? Hän varmaan tappaisi minut kuullessaan, mutta kukapa hänelle kertoisi? Hymyillen Draco katsoi Harryyn ja kuiskasi: "Ei, he eivät ymmärtäisi. Mutta me emme anna sen häiritä, emmehän? Voimme pitää yhteyttä pöllöpostilla ja tavata salaa." Harry nyökkäsi vaiti, laskien kätensä Dracon kädelle. "Kuulostaa hienolta.. Eikä kouluakaan ole jäljellä kuin muutama kuukausi. Emmeköhän me kestä sen aikaa..", Harry kuiskasi, vaikka tiesikin, että koulun jälkeen heillä tulisi olemaan paljon vaikeampaa. Dracon suku ei koskaan hyväksyisi perillisensä suhdetta Harry Potteriin, Poikaan - joka - elää. Dracosta pyrittäisiin tekemään kuolonsyöjä ja niihin hommiin Harry ei ryhtyisi koskaan. Dursleyt taas.. Harry pystyi elävästi kuvittelemaan heidän ilmeensä, kun hän kertoisi olevansa velhouden lisäksi rakastunut poikaan. Harryn ystävät tuskin koskaan ymmärtäisivät. Ja koko muu velhomaailma kuohuisi kuullessaan Harry Potterin seurustelevan Lucius Malfoyn, yhden Voldemortin läheisimmän kuolonsyöjän, ainoan pojan kanssa. Draco huokaisi, sillä hän ymmärsi Harryn hiljaisuuden syyn ja vaistosi tämän ajatukset. "Voimmehan aina lähteä koulun jälkeen jonnekin kauas pois", hän ehdotti, vaikka tiesikin maailmalta piiloutumisen olevan mahdotonta. Harry kuitenkin onnistui hymyilemään ja kuiskasi: "Niinhän me voisimme."
Melkein koko yön he istuivat siinä pöydänreunalla, toisiinsa nojaten ja toistensa läheisyydestä nauttien. Tällä hetkellä nuo kaksi pitkäaikaista vihamiestä, nyt rakkaudella toisiinsa sidotut, olivat onnellisia. Kaksi niin erilaista nuorta. Vaaleahiuksinen ja harmaasilmäinen poika, Draco Malfoy, sekä mustahiuksinen, vihreäsilmäinen ja salama-arpinen poika, Harry Potter. Luihuinen ja Rohkelikko. Mitä siitä, vaikka huomisella ei voisi olla mitään hyvää tuotavanaan? He olivat onnellisia, tässä ja nyt, lumottuja valoja katsellen ja hiljaa puhellen. Aamuhämärän tullessa he erosivat vastahakoisesti ja lähtivät omiin tupiinsa, valmistautuen elämään jälleen yhden päivän vihollisina.
|
|
Frickeon
Hevoskotka
Yamitori
Posts: 5,704
|
Post by Frickeon on May 13, 2005 8:32:07 GMT 2
Mie luulin, että tässä oli tullut jo kaksi uutta osa enkä minä ole huomannut mitään. ^^ Mutta se olikin vain merkkirajoitus. En tiedä onko tässä foorumissa suorina asetuksina tuo merkkirajoitus. Muutenhan tuota voisi pyytää Karakialta pois.
Minulla meni enemmän kuin yksi kertaa sekaisin, koska teksti on välillä niin yhteen pötköön aseteltua. Ja puheevuorotkin menivät välillä sekaisin. Voi olla oma vikani kummatkin, kun en jaksa aamuisin oikein mitään tehdä. *Venyttelee ja haukottelee*
Sanoit muistaakseni alussa, että tässä mennään vähän samanlailla kuin Romeossa ja Juliassa. Vai muistanko edes oikein? No joka tapauksessa en tarinaa tunne ja siksi en voi sanoa mitään miten tämä olisi uskollinen "alkutarinalle"'
Malfoyn ajatuksia oli mukava lukea. Ne ovat ihania. ^^ (Tykkään Malfoy nimestä enemmän kuin Dracosta)
-Frickeon
|
|
sara
Enkeli
Siipiveikko
McQueen.
Posts: 3,579
|
Post by sara on May 13, 2005 13:47:39 GMT 2
Kiva luku ^^ Ja piiiiitkä sellainen Paljon ajatuksia ja paljon ajatuksia herättävää tekstiä, mukavaa luettavaa kerrassaan *hymyilee* Kuvailu oli taas nättiä ja pystyin hyvin kuvittelmenaan nuo tilanteen Söpöä. Viimeinen kappale oli erityisen kaunis *tykkää siitä* Ihana... Minä tiedän jotain Romeosta ja Juliasta! ;D *tuuletus* Mutta tiedän vaan se lopun oikeastaan, eli ei siitä sen enempää...
|
|
ValandraHarneth
Pingviini
Jos m? en ois her?nny t?n??n, m? en olis nyt t??ll?..
Posts: 40
|
Post by ValandraHarneth on May 14, 2005 20:43:15 GMT 2
Ahem.. Olen ensinnäkin todella kiitollinen kaikille kommentoijille, vaikken sitä tarpeeksi usein muista mainitakaan. ^^' Mutta siis. Tarinan juoni tuntuu katoavan koko ajan enemmän ja enemmän poies Romeon ja Julian juonikuvioista, vaikka kuinka yritän saada niitä liittymään toisiinsa. *mutru* Vaikka turhaanhan minä siitä valitan, oma mokani. Mutta siis. Kiitos ihan älyttömästi kaikista positiivisista kommenteista. *kumartaa ja ojentaa niille kaikille suklaasammakot* Kun tämä on ensimmäinen fikkini, niin olen ihan yllättynyt siitä, että tästä pidetään. Tai sitten te valehtelette. ^^ Tuskinpa kuitenkaan, joten kiitos. Kuudes osa ilmestyy tässä.<br>
Osa 6
Pöllöposti viuhui edestakaisin Rohkelikko- ja Luihuispöydän välillä Harryn ja Dracon keskustellessa vilkkaasti kirjeiden välityksellä. Samaan aikaan oli yhä vaikeampaa pitää yllä roolia, jonka mukaan he vihasivat toisiaan kuten aina ennenkin. Dracolle, joka oli oppinut pitämään tunteensa omana tietonaan, salailu ei ollut aivan yhtä vaikeaa kuin Harrylle, joka oli tottunut puhumaan lähes kaikesta Ronin ja Hermionen kanssa. Ron ja Hermione olivat jo ongelma sinänsä. Sen lisäksi, että oli vaikeaa tiuskia vihaisia sanoja Dracolle ja yrittää käyttäytyä kuten heidän kuuluisi, Ron ja Hermione olivat intoutuneet kyselemään asiasta aina kun mahdollista. Ron heitteli heidän keskustelujensa väliin huomautuksia tyyliin "Kuka se nyt olikaan, se sinun ihastuksesi?" ja "Harmi kun et puhu unissasi." ja Harry oli lähestulkoon varma, että Hermione parhaillaan lajitteli ja erotteli mahdollissuksia ja päätyisi lopulta oikeaan lopputulokseen. Harry ymmärsi ystäviensä myös hieman loukkaantuneen hänen puhumattomuudestaan, muttei mahtanut asialle mitään. Tätä he eivät yksinkertaisesti kykenisi ymmärtämään. Kyllähän he yrittäisivät, jo Harryn vuoksi, mutteivät koskaan käsittäisi. Saattoi olla, että hän oli tulossa vainoharhaiseksi, mutta pikkuhiljaa Harry alkoi pelätä Ronin tai Hermionen juottavan hänelle totuusjuomaa saadakseen kuulla totuuden. Kyllähän hän tiesi, etteivät Ron ja Hermione tekisi koskaan mitään sellaista, mutta hän oli kuitenkin alkanut vahtia juomapikareitaan kaiken varalta.
Sen lisäksi, että Ron ja Hermione pyrkivät sinnikkäästi utelemaan Harrylta vastauksia toivoen tämän jollain huolimattomalla hetkellään paljastavan salaisuuden, tupien välit olivat kiristyneet entisestään. Huispausharjoitukset jatkuivat, joskin oppilaiden keskuudessa kiersi huhu otteluiden lakkauttamisesta, ellei tupien välille saataisi minkäänlaista sopua. Kun sitten juuri ennen Korpinkynsi - Luihuinen -ottelua sairaalasiipeen vietiin kerralla kuusi oppilasta, kaksi luihuista, yksi puukupuh sekä kolme korpinkynttä, opettajat todella lakkauttivat ottelut joululomaan asti.
Harry ja Draco yrittivät olla huomioimatta kiristynyttä tunnelmaa, vaikka pyrkivätkin pitämään ilmeensä vihamielisinä toisensa kohdatessaan. Kun koulun ilmapiiri oli mikä oli, olisi ollut hyvin tuhoisaa heille molemmille, mikäli he olisivat paljastuneet. Onneksi heillä oli kuitenkin mahdollisuus kulkea käsikädessä ja hymyillä toisilleen avoimesti -öisin, useimmiten Tylypahkan korkeimmassa tornissa, jonka ikkunoista näki järvelle ja taivaan. Yhteisinä hetkinään he tekivät paljon muutakin, kuin touhusivat toistensa kimpussa. He kävivät pitkiä keskusteluja kaikesta maan ja taivaan väliltä, pelasivat velhonshakkia ja suunnittelivat yhteistä tulevaisuuttaan, mikä oli mukavaa, vaikkei koskaan toteustuisikaan. Toisinaan he vain istuivat hiljaa toisiinsa nojaten, taivasta katsellen ja toistensa läheisyydestä nauttien. Tietenkin he myös touhusivat toistensa kimpussa, nuoria ja vireitä kun olivat, mutteivät, kuten sanottua, kaiken aikaa.
Eräänä yönä, kun taivas oli kirkas ja tähtien valo juuri sellaista, joka sai ajatukset harhailemaan ja kaipuun jotain suurempaa kohtaan valtaavan mielen, Harry ja Draco istuivat tornissa hiljaisuuteen vaipuneina. Harry vilkaisi Dracoon, jonka silmät olivat kiinni, aukaisi suunsa jotain sanoakseen, mutta sulkikin sen haluamatta rikkoa tyyntä ja onnellista hiljaisuutta, joka heidät ympäröi. Kuinka kaunis hän onkaan.On ihmeellistä, kuinka hän jaksaa minun seuraani, vaikka joutuukin kestämään niin paljon rohkelikoilta. Harry hymyili ajatuksilleen, katsellen Dracon kasvoilla hohtavaa kuunsädettä. "Sano vain. Kuuntelen kyllä, vaikka silmäni ovatkin kiinni", Draco huomautti rauhallisesti. Harry ihmetteli mielessään, kuinka Draco saattoi ymmärtää häntä ilman sanojakin. "Mietin vain, että etkö koskaan ole epäillyt suuntautumistasi aiemmin? Tarkoitan, oletko aina tiennyt pitäväsi pojista?", Harry sai viimein sanotuksi, joskin hieman vaivautuneesti. Hän ei ollut hyvä puhumaan näistä asioista. Draco avasi silmänsä hitaasti, katsoi Harryn vihreisiin silmiin, punniten vastaustaan tarkkaan. Kuu oli jo jonkin aikaa ehtinyt valaista tornihuonetta, kahta nuorta poikaa istumassa lattialla, pölynpeittämää mahonkista pöytää ja peiliä, kunnes Draco viimein vastasi: "Tietenkään en aina ole ollut varma. Oli aika jolloin seurustelin tyttöjen kanssa vain todistaakseni itselleni, että olen kiinnostunut tytöistä. Nyt tajuan, että tämän olisi pitänyt olla aivan selvää. Yksikään kikattava teinityttö ei ole, ei voi olla, Malfoyn suvun perillisen arvoinen. Meille kelpaa vain paras, vaikka sitä ei isästäni aina huomaakaan.." Draco hymyili todellista hymyä vailla ivan häivääkään, varmaan ensimmäistä kertaa elämänsä aikana. "Ja kuka voisikaan olla parempi kuin jumalainen Harry Potter?", Draco hymähti, iski silmää, ja virnisti saaden koko jutun tuntumaan vähemmän romanttiselta. Harry vain huokaisi ja käänsi katseensa pilvettömälle tähtitaivaalle muka tuskastuneena. Hän ei kuitenkaan mahtanut mitään pienelle hymynkareelle, joka leveni lopulta hymyksi. "Äh, olet toivoton. Miksi luulinkaan saavani sinulta vakavaa vastausta?", Harry huokaisi ja vilkaisi Dracoon leikkimielisesti hymyillen. "Hetken jo luulin sinun olevan tosissasi, mutta ei - " Harryn lause jäi kesken Dracon tönäistessä tämän selälleen kivilattialle. Draco kumartui pojan ylle niin, että heidän kasvonsa olivat vain muutaman sentin päässä toisistaan. "Minähän olen aivan vakavissani. Olet ainoa ja oikea minulle. Yksikään teinityttö tai -poika ei ole arvoisesi. Rakastan sinua. Nyt, aina ja ikuisesti. Sanokoon muu maailma mitä tahansa", Draco kuiskasi niin varmalla äänensävyllä, ettei Harrylla ollut siihen mitään sanottavaa. Niinpä hän tyytyikin suutelemaan Dracoa, kanavoiden kaiken tätä kohtaan tuntemansa rakkauden tuohon suudelmaan.
Vaikka eihän se pelkkään suudelmaan jäänyt. Annan kuitenkin mielikuvituksenne (oli se likainen tai ei) hoitaa loput samalla kun se kaunis täysikuu luo hopeista valoaan tornihuoneeseen ja siihen aiemmin mainitsemaani peiliin. Peilin koristeellisen kehyksen takana istuu kiiluvasilmäinen, pitkäkarvainen ja perin itsetyytyväinen kissa. Kissa naukaisee, hiipii seinänviertä pitkin ja pujahtaa oviaukosta etsimään isäntäänsä. Vaikka turhaan se hiipii; nuoret oppilaamme ovat sen verran, miten sen nyt sanoisi, toistensa lumoissa, etteivät huomaisi, vaikka kymmenen kissaa kulkisi ohitse naukuen kovaäänisesti ja tanssien ripaskaa. Mutta palataksemme aiheeseen..
Muutaman hetken kuluttua (Olen pahoillani, mikäli aikaa ei ollut tarpeeksi mielikuvituksellenne, en vain odottanut sen olevan aivan noin yksityiskohtainen.) nuoret oppilaamme, Harry ja Draco, istuivat seinän vierellä toisiinsa nojaten, katsellen taivasta, joka, kuten jo mainitsin, sai mielen vaeltamaan. He istuivat siinä, täydessä yhteisymmärryksessä ja hiljaisuudessa. Lopulta Draco rikkoi hiljaisuuden: "Entä sinä sitten? Oletko aina tiennyt?" Harry vilkaisi Dracoon mietteliäänä. "Ei, en usko. Ainakin yritin kovasti kieltää asian.. Hermione sai minut kyllä ajattelemaan asiaa tarkemmin - ", Harry keskeytti hymyillen rauhoittavasti Dracolle, jonka kulmat olivat kohonneet kysyvinä, "Ei, en kertonut meistä, mutta me puhuimme kyllä asiasta. Varmistuksen tunteilleni sain oikeastaan vasta sinä yönä, kun olit vähällä komennuttaa minut." Harry hymähti muistolleen. "Olin kyllä saada kohtauksen kun ryhdyit ehdottelemaan..", Harry totesi ja hymyili Dracolle, joka ei voinut olla huokaisematta teatraalisesti. "Oli kyllä vaikea päättää, pitäisikö minun käskeä sinua hyppäämään tornista, kuten järkeni sanoi, vai kuunnella tunteita.." Kuullessaan tuon Harry töytäisi Dracon kumoon, kuiskaten hymyillen: "Vai niin.. oli vaikea valita, vai? Tunnut vieläkin epäröivän, joten mitäpä jos virkistän muistiasi ja todistan, että valitsit oikein.." Aikaisempi kohtaus (se sensuroitu) olisi varmasti toistunut, ellei portaikosta olisi kuulunut askeleita ja Argus Voron kuiskaava ääni: "Nyt me saadaan ne kiinni, misukkaiseni.. Saadaan ne kiinni sotkemasta ja tuhoamasta koulun omaisuutta.. Hyvin tehty, kultaseni.. Nyt ne kakarat jäävät kiinni.."
|
|
|
Post by Tundrah on May 14, 2005 20:54:57 GMT 2
Vaikka turhaan se hiipii; nuoret oppilaamme ovat sen verran, miten sen nyt sanoisi, toistensa lumoissa, etteivät huomaisi, vaikka kymmenen kissaa kulkisi ohitse naukuen kovaäänisesti ja tanssien ripaskaa. Tässä kohdassa repesin ;D Kirjoitat hauskasti ja sujuvasti, tekstiäsi on kirjaimellisesti ilo lukea... Mutta ei saa jättää noin jännään kohtaan... argh! Saako Voro heidät kiinni?! *järsii hermostuneena sukkiaan*
|
|
sara
Enkeli
Siipiveikko
McQueen.
Posts: 3,579
|
Post by sara on May 15, 2005 12:58:57 GMT 2
Minä olen lukija! Olenhan minä? Ja ahkera olenkin! ;D (miiikä itserakkaus? XD) *ottaa suklaasammakon* Jeee!!! Kiitos, kiitos, kiitos! *palvoo* ^^'' Mikä suklaa addikti? Uuuu! Jännää ;D Tässä kohtaa on pakko sanoa, että tämä on paras luku koko ficcissä! En riedä miksi, mutta tämä on ihana ^^ *on yhtä hymyä*<br> Ja kun siellä oli se kissa niin ensin mä sain kauhean sydärin, sillä olin varma, että se on McGarmiwa! Ja sit heti perään mä luulin, että se oli Koukkujalka! Mutta sitten se meni hakemaan isäntäänsä, joten sen oli pakko olla Norriska. Mutta kauheat sydämmen tykytykset aiheutit tolla kohdalla, kuule! Ja minusta oli kivaa, kun jätit näin paljon tilaa mielikuvitukselle(joka on mitä on.. *wirn*) ^^'' Mielikuvitukselle on aina ihanaa jätää tilaa Iso plussa siitä!
|
|
Frickeon
Hevoskotka
Yamitori
Posts: 5,704
|
Post by Frickeon on May 15, 2005 14:17:34 GMT 2
Miksi minäkin sain päähäni, että se on McGarmiwa. ^^ Jotenkin se oli ihan selvää, että kun yössä hiippailee kissa se on McGarmiwa. Mikä kyttäri. ^^
Kaunista tekstiä kieltämättä. Olen vain pahoillani ettet antanut enempää aikaa tuohon sensuroituun kohtaukseen *Murjotus*
Mutta tätähän tulee lukemaan. ^^
*Ottaa suklaasammakon* Olen sen arvoinen. Olenhan seurannut alusta asti. ^^
-Frickeon
|
|
ValandraHarneth
Pingviini
Jos m? en ois her?nny t?n??n, m? en olis nyt t??ll?..
Posts: 40
|
Post by ValandraHarneth on Jun 2, 2005 16:30:42 GMT 2
A/N:Huu. Saattekin nyt luvut yhdeksään asti putkeen. Kadotin fooruin osoitteen, mutta sitten tajusin kaivaa sähköpostistani viestin ja löysinkin lopulta uudestaan. Ja fikkini siis edennyt jo lukuun yhdeksän, muttei siitä eteenpäin pitkään aikaan. Kuten sanottu, mielikuvitus lähti lomalle rakentavan palautteen mukana. Ja niin. Osaan seitsemän siis. Tämä jakso on oikeastaan loppujen lopuksi aika saamarin turha, mutta minulla oli hauskaa sitä kirjoittaessni. *lahjoo vielä kaikki kommentoijat kermakaljalla*
Osa 7
Harry ja Draco katsoivat toisiaan kauhistuneina. "Se on Voro! Jos se löytää meidät täältä, me ollaan kuolleita. Ainakin minä. Dumbledore tuskin antaa sun kuolla..", Draco kuiskasi selvää hätää äänessään. Harry painoi sormen Dracon huulille pyytäen tätä olemaan hiljaa. Juuri kun Draco oli esittämässä vastaväitteensä, Harry nosti näkymättömyysviitan pöydän alta hymyillen, vaikka hänen sydämensä tykyttikin tuhatta ja sataa. Hän ehti juuri kietaista viitan heidän molempien ympärille, kun Voro astui sisään tornihuoneeseen, Norriska jaloissaan kiehnaamassa. Henkeään pidätellen he kuuntelivat Voron mutinaa tämän katseen kiertäessä tornihuonetta. Voro kulki pöydän luo, kurkisti sen alle kuin uskoen jonkun voivan piiloutua sinne, ja puheli hiljaa kissalleen. "Misuseni, ne ovat jo lähteneet.. Livistivät, mokomat kakarat.. Lähtuvät vaeltelemaan ympäri linnaa..Mennään etsimään ne.. Kulkevat luvatta ympäriinsä.." Harry ja Draco yrittivät hiljentää sydäntensä hakkaavaa ääntä ja katselivat kun Voro asteli lähemmäs, kulki aivan ohitse niin, että hänen kaapunsa helmaa olisi voinut koskettaa, ja käveli lopulta ovelle. Voron mumina hiljeni tämän lähtiessä laskeutumaan portaita alas selvästi pettyneenä. Norriska jäi hetkeksi ovelle ja käänsi lamppumaiset silmänsä juuri siihen nurkkaan, jossa Harry ja Draco istuivat, pidättäen hengitystään. Molemmat huokaisivat helpotuksesta Norriskan hännänpään kadotessa portaikkoon.
"Tuo oli pelottavaa", Draco viimein huokaisi, kun he olivat istuneet aloillaan kymmenisen minuuttia pienintäkin ääntä kuulostellen. Harry nyökkäsi. "Luulenpa, että meidän olisi hyvä palata tupiimme", Harry huokaisi, Dracoon vilkaisten. Draco nyökkäsi, silmät vieläkin levällään; hän oli todella pelästynyt Voron äkillistä ilmestymistä. Harry katsoi Dracoon ja molempien mieleen iski kauhistunut ajatus. "Entäpä jos - " "Onneksi hän - " Molemmat keskeyttivät hymyillen. Harry viittasi Dracoa jatkamaan. "Entäpä jos hän olisi ilmestynyt aikaisemmin? Silloin kun me.." , Draco henkäisi ja -yllättävää kyllä- punehtui mainitessaan asiasta, joka oli sensuroitu, kuten muistatte. Harry huokaisi mietteliäänä ja tokaisi: "Olin sanomassa aivan samaa.. Mutta onneksi onni oli puolellamme. On hyvä, että Voro mutisee itsekseen kulkiessaan.." Draco nyökkäsi jälleen, joskin hieman epävarmana. "Niin, onni oli puolellamme. Tällä kertaa. Mutta entä ensi kerralla? Tiedäthän, minua kuitenkin syytettäisiin sinun manipuloimisestasi, ja sinua ei mistään." Draco värähti ja synkkeni ajatellessaan, mitä hänen isänsä sanoisi kuullessaan. Harry huomasi Dracon synkkyyden, käsittäen tämän ajatukset kuitenkin väärin. Hän päätti kuitenkin vaieta sovun ylläpitämiseksi ja veti hymyn kasvoilleen. "Meidän kannattaisi varmaan todella lähteä, voi olla että hän palaa." Draco nyökkäsi Harryn sanoille ja nousi tämän auttamana ylös.
Yhdessä he lähtivät, tosin kumpikin omissa ajatuksissaan, ja kulkivat yhtä matkaa kolmannen kerroksen portaille asti, peläten koko ajan Voron syöksyvän seuraavan nurkan takaa voitonriemuisesti hymyillen. Portailla he erosivat, Harry jatkoi matkaansa käytävää eteenpäin ja Draco portaita alas, kohti omaa tupaansa. He vaihtoivat pikaisen suudelman ja lupauksen seuraavista tapaamisista ennen eroamistaan, kuten aina ennenkin. Tällä kertaa molemmat vain olivat sen verran säikähtäneitä puolittaisesta kiinnijäämisestään, että lupaus ei ollut aivan yhtä hilpeästi lausuttu kuin aiemmin.
Harry kulki käytävillä Rohkelikkotupaa kohti, miettien samalla Dracon käytöstä. Sitä, kuinka tämä tuntui pelästyneen aidosti kiinnijäämisen mahdollisuutta. Niinkö paljon hän meitä häpeää? Itsepäinen ajatus ilmestyi Harryn mieleen ja tämä jäi pohtimaan asiaa synkeänä. Olisiko niin kamalaa jäädä kiinni seurassani? Harry huokaisi turhautuneena. Tiesihän hän, ettei todellakaan olisi hyvä jäädä kiinni asioiden ollessa siinä tilassa kuin ne olivat, mutta silti hän ei voinut olla miettimättä, mahtoiko Draco tehdä tämän vain kapinoidakseen isäänsä ja perinteitä vastaan. Entä jos tämä olikin Dracolle vain keino tehdä hänet haavoittuvaiseksi Pimeyden lordia auttaakseen? Vaikka Dracon aiemmat sanat ja se kuinka hän sanoi ne, olivat kuulostaneet aidoilta, Harry tiesi, että Draco oli mestari peittämään tunteensa. Joka tapauksessa, hän oli luihuinen. Eikä selvästikään ollut valmis ottamaan riskiä kiinnijäämisestä. Ei Harrykaan sitä halunnut, ei missään nimessä, mutta hän saattoi ottaa riskin jo ihan heidän yhteisen aikansa vuoksi. Ja toisaalta, olisihan se helpotus. Harry kurtisti kulmiaan ajatuksilleen. Eipähän tarvitsisi salailla enää. Ja sitten oli vielä Draco. Hän on Malfoy, kaikesta huolimatta, ja tuskin haluaa näyttäytyä seurassani julkisesti.. Synkkänä Harry jatkoi kulkuaan ja muotokuva-aukolle tultuaan lausui Leidille salasanan ("Lumipallura"). Leidin heilahdettua sivuun hän astui Rohkelikkotuvan oleskeluhuoneeseen, jonka takassa paloi edelleen tuli. Hän istuutui nojatuoliin ja jäi katselemaan tulta, pohtien yhä Dracoa. Mutta hän sanoi rakastavansa minua. Enkä usko hänenkään pystyvän siihen niin tosissaan ilman aitoja tunteita.. Joten ehkä hän ei ole aivan yhtä Malfoy kuin ennen.. Niine ajatuksineen Harry nukahti tuoliin, josta hänet aamulla löydettiin.
Draco kulki portaita alas, säikkyen jokaista kuulemaansa ääntä. Hän ei pystynyt ajattelemaan muuta kuin ajatusta, joka oli ilmaantunut hänen mieleensä heidän kuullessaan Voron äänen portaista. Mitä jos isä saa tietää? Draco tuhahti itselleen, melkeinpä inhoten itseään. pelkäänkö minä häntä todella näin paljon? Hänellä ei pitäisi olla mitään vaikutusvaltaa minuun, ei enää. Mutta kuitenkin, hän oli pelästynyt. Pelästynyt kiinnijäämistä. Draco hätkähti kuullessaan aivan poraa muistuttavan äänen, mutta rauhoittui huomatessaan äänen aiheuttajan. Harmaapartainen ritari kuorsasi taulussaan. Draco mutisi itsekseen. Pelästyä nyt kuorsaavaa taulua. Olen Malfoy ja Malfoyt eivät pelkää tauluja tai koulun vahtimestareita. Pienen pieni ääni, jonka hän luuli jo aikoja sitten hiljentäneensä, kuiskasi jokseenkin itsetyytyväisesti: "Malfoyt eivät veljeile vihollistensa kanssa. isäsi ei pitäisi tästä, ei sitten yhtään. Draco kulki eteenpäin ripeämmin, varmana siitä, että askelten kaiku herättäisi koko koulun. Isän ajatteleminen hermostutti, kuten kiinnijääminenkin. Muttei suinkaan siitä syystä, että hän olisi pelännyt isäänsä, kuten Draco tajusi tarkemmin ajateltuaan. Isän vihan hän kyllä kestäisi, oli aina kestänyt, mutta ajatuskin siitä, ettei hän saisi enää nähdä Harrya.. Draco huokaisi. Ajatuskin siitä, ettei saisi enää nähdä Harryn silmiin syttyvää myötätuntoa ja ymmärrystä heidän puhuessaan sai Dracon hengittämään katkonaisemmin. Me kuulumme yhteen. Draco huokaisi jälleen, lausui salasanan ("velhosyntyinen") ja astui sisään tupaansa. Mietteliäänä hän kulki poikien makuusaleihin ja meni nukkumaan huokaisten helpotuksesta. Voro ei napannut meitä. Se pieni, hiljainen ääni hänen päässään tokaisi huonotuulisesti: "Tällä kertaa.
**********
|
|
ValandraHarneth
Pingviini
Jos m? en ois her?nny t?n??n, m? en olis nyt t??ll?..
Posts: 40
|
Post by ValandraHarneth on Jun 2, 2005 16:31:03 GMT 2
Joku tönäisi Harrya kylkeen. Hän murahti, yritti kääntää kylkeään -ja tipahti lattialle nojatuolista. "Huomenta, Harry. Valvoit myöhään, vai?" Kesti jonkin aikaa ennen kuin Harry tunnisti äänen. Timothy Sudborn. Tämä tästä vielä puuttuikin.. "Hmm.. Niin taisin..", Harry sai mutistua yrittäessään päästä pystyyn. Se oli hankalaa, sillä hänen jalkojaan kivisti nojatuolissa nukutun yön jäljiltä ja silmissä tuntui viipyvän rippeet painajaisesta, jossa Argus Voro jahtasi häntä ja Dracoa pitkien koulua mielipuolisesti nauraen. Mikä pahinta, Dracolla oli ollut päällään valkea morsiuspuku ja hän oli huutanut täyttä kurkkua, että Potter oli komennuttanut hänet. Viimein ylös päästyään Harry katsoi Timothya ärtyneesti. "Mitäs siinä vielä seisoskelet? Eikö sinulla ole tuntia tai jotain?", Harry tokaisi jokseenkin tylysti. Timothy virnisti leveästi ja tokaisi pirteästi: "Voi, eihän toki. Nyt on lauantaiaamu, muistathan?" Harry ähkäisi tuskastuneena Dominic Blowserin ilmestyessä Timothyn vierelle, ilmeisestikin vähintään yhtä pirteänä. "Niin, Harry. Nyt on lauantai ja meillä ei ole tunteja lauantaisin. En tiennyt seiskoilla olevan noin raskasta..", Dominic huomautti. "Olet selkeästi ylirasittunut, Harry. Tai sitten menetit muistisi pudotessasi", Timothy sanoi. "Mutta ei se mitään", huomautti Dominic. "Sillä me autetaan muistisi palauttamisessa, Harry", tokaisi Timothy yhä leveämmin virnistellen. Harry ehti voihkaista ja avata suunsa sanoakseen, ettei todellakaan ollut menettänyt muistiaan ja vaikka olisikin, ei antaisi heidän kahden sitä palauttaa, mutta Ronin tullessa oleskeluhuoneeseen Timothy ja Dominic puhkesivat puhumaan melkein yhteen ääneen: "Harry, toi on Ron Weasley -" "Ron on sun paras kaveris -" "Ja Hermione Grangerin -" "Joka on sun toinen paras kaveri -" "poikaystävä." Ron katsoi Harryyn kysyvästi, kulmiaan kohottaen. Harry levitteli käsiään apua pyytäen. "Ron, älä ihmettele, jos Harry ei muista sua, se sai varmaan aivotärähdyksen ku putos tuolilta", Timothy huomautti avuliaasti Ronille, joka näytti lopultakin käsittävän, ainakin osittain. "Harry, sähän lupasit pelata mun kanssa erän velhonshakkia tänään", Ron tokaisi, elehtien Harrylle jotain täysin käsittämätöntä. "Täh? En mä mit-", Harry aloitti, mutta tajusi viimein Ronin tarkoituksen ja nyökkäsi kiitollisena. "Ai. Aivan niin. odota hetki, mä tulen..", Harry sanoi, etsien katseellaan taikasauvaansa, jonka oli täytynyt pudota lattialle. Se ei mitenkään ollut voinut jäädä- "Harry, tässä." Dominic virnisti ja ojensi Harrylle tämän taikasauvan, todeten avuliaasti: "Harry, tämä puutikku ei ole mikä tahansa puutikku. Se on taikasauva ja sillä tehdään taikoja." Harry oli juuri tokaisemassa ärtyneesti, ettei ollut menettänyt muistiaan ja muisti kyllä, mikä taikasauva oli, kun Zmiralgine laahusti oleskeluhuoneeseen silmiään hieroen ja leveästi haukotellen. Dominic ja Timothy puhkesivat jälleen puhumaan, nauttien tilanteesta täysin. "Harry, toi punapäinen likka taas on Zmiralgine Minson -" "Zmir on nelosella ja -" "Zmir on Rohkelikon huispausjoukkueen jahtaaja." "Huispaus on peli, jota pelataan luudilla ja sä olet meidän etsijä, Harry." "Etsijä taas -" "Luuta -" Harry päätteli näiden kahden voivan jatkaa päällekkäistä -ja turhaa- tiedonantoaan loputtomiin, joten päätti livahtaa paikalta. Kohauttaen olkiaan vastauksena Zmirin kysyvään katseeseen Harry työntyi Dominicin ja Timothyn välistä, otti Ronia hihasta kiinni ja veti tämän perässään muotokuva-aukon läpi. ("Iloista huomenta, nuoret herrat.")
Käytävällä Harry huokaisi helpotuksesta ja kulki Suureen Saliin vaitonaisena. Ron, joka oli vielä hieman unenpöpperöinen, sai sanotuksi asiansa vasta kun he olivat istuutuneet aamiaispöytään. "Mitä tuo nyt oli olevinaan?", Ron kysäisi hymähtäen. Harry huokaisi; pakkohan Ronille olisi kertoa, kuulisi hän sen kuitenkin viimeistää oleskeluhuoneeseen palattuaan. "Timothy löysi minut aamulla oleskeluhuoneesta nukkumasta ja herätti minut, pudottaen samalla tuolilta. Erehdyin kysymään, eikö hänellä olisi tunteja tai jotain ja , no, hän 'oletti', että olin menettänyt muistini, kun en muistanut, että on lauantai..", Harry sanoi. Ron katsoi häneen uteliaana, joskin virnistellen. "Miksi sinä sitten nukuit oleskeluhuoneessa?", Ron kysyi, saaden Harryn huokaisemaan. "Pitkä tarina. Lyhyesti sanottuna minun piti selvittää ajatuksiani", Harry mutisi vältellen. Ron katsoi Harrya selvästi valmiina kyselemään enemmänkin, mutta Harryn onneksi Hermione ja Ginny liittyivät heidän seuraansa eikä Ron kysellyt enempää. "Kuule Harry, miksi Timothy ja Dominic selittävät ympäriinsä, ettei pidä loukkaantua, ellet muista meitä?", Ginny kysyi huvittuneena. "Niin Harry. Minuakin kiinnostaisi tietää, miten olet voinut unohtaa meidät..", Hermione huomautti avoimesti virnistellen. Ron purskahti nauruun ja Harry huokaisi syvään. Tästä oli tulossa hyvin pitkä päivä..
**********
Illalla Harry istui oleskeluhuoneessa pelaamassa Ronin kanssa velhonshakkia. Ron, joka voitti hänet yleensä muulloinkin, löi hänet murskavoitolla, sillä Harry oli omissa ajatuksissaan. Oleskeluhuoneen tunnelma oli levoton, Timothy ja Dominic olivat tavallistakin rauhattomampia ja temppuilivat läksykirjoilla; Timothylla oli kirjapino päänsä päällä ja hän tasapainotteli Dominicin olkapäillä. Aina välillä he muistivat 'esitellä' Harrylle jonkun, jonka hän oli 'hyvin todennäköisesti ehtinyt jo unohtaa'. Hermione, jolla oli johtajatyttönä tiettyjä velvollisuuksia oleskeluhuoneen rauhan ylläpitämiseksi, oli jo hetken vilkuillut Dominicin ja Timothyn touhuja vuoroin huvittuneena, vuoroin moittivana. Osaamatta päättää, nauraako koko jutulle vai komentaako poikia rauhoittumaan hän oli hautautunut kirjaansa, jonka yli vilkuili välillä noita kahta. Lopulta Timothy horjahti ja kirjat hänen päänsä päällä putoilivat lattialle -suoraan Dominicin jalkojen juureen. Dominic kompastui kirjoihin ja kaatui rähmälleen maahan -Timothy mukanaan. Rohkelikkotuvan oleskeluhuoneessa vallitsi ennenkuulumaton hiljaisuus noin viisi sekuntia, jonka jälkeen kaikki purskahtivat nauruun. Dominic ja Timothy nousivat pystyyn noloina virnuillen ja olisivat jatkaneet sirkuskouluaan, ellei Zmiralgine Minson olisi astunut sisään juuri tuolloin.
Zmiralgine mumisi jotain epäselvää ja lyyhistyi muotokuva-aukon eteen kirkkaanpunaiselle matolle.
|
|
ValandraHarneth
Pingviini
Jos m? en ois her?nny t?n??n, m? en olis nyt t??ll?..
Posts: 40
|
Post by ValandraHarneth on Jun 2, 2005 16:33:35 GMT 2
Osa 8 Rohkelikkotornin hälyyn sillä ei ollut aluksi mitään vaikutusta, sillä kukaan muu kuin Hermione ei huomannut tytön sisääntuloa. Hermionen hypätessä pystyyn kiireesti hän pudotti kirjansa lattialle. Osuessaan lattiaan kirja päästi pamauksen, jonka vuoksi kaikki hätkähtivät ja nostivat katseensa tekemisistään. Hermione oli jo ehtunyt matolla lojuvan Zmiralginen viereen ja katseli tätä huolestuneena. Tytön punertavat hiukset näyttivät tavallista tummemmilta tämän kalpeaa ihoa vasten, jopa pisamatkin näyttivät vaalenneen. Hermionen pyyhkäistessä hiuskiehkuran tämän kasvoilta hän värähti; Zmiralginen iho oli jääkylmä. Tällä välin heidän ympärilleen oli kerääntynyt koko oleskeluhuoneen väki, hiljaa kuiskutellen. Ron ja Harry olivat aivan Hermionen vierellä, kuten muukin huispausjoukkue. Timothy katsoi huolestuneena matolla makaavaa Zmiralginea ja Dominicin virnistys oli kuollut tämän huulille. Hermione henkäisi syvään. "No niin. tehkäähän tilaa, että hän saa henkeä. Timothy ja Dominic, käykää hakemassa matami Pomfrey, hän tietää, mitä tehdä," Hermione sanoi, veti henkeä ja jatkoi: "No, mitä siinä vielä seisotte? Sairaalasiipeen ja pian. Ja te muut, väistykää, hänet täytyy saada takan eteen, hän on jääkylmä.Ron, kultaseni, siirrätkö tuota tuolia lähemmäs takkaa? Ja Harry, auta nostamaan hänet", Hermione lateli yhteen putkeen ja yhdessä Harryn kanssa he kantoivat Zmiralginen tuoliin, jonka Ron oli raahannut takan eteen huolestunut ilme kasvoillaan. Hermione hääsi kaikki paitsi Harryn ja Ronin pois häsäämästä ja kyselemästä. Hermione vilkuili koko ajan muotokuva - aukolle, purren huultaan levottomana. Harry tunsi itsensä typeräksi siinä seisoessaan mitään tekemättä, muttei osannut tehdäkään mitän. Ron tutkiskeli kynsiään mitään puhumatta, katsoen välillä huolestuneesti Hermioneen.
Onneksi Dominic ja Timothy lopulta saapuivat matami Pomfrey mukanaan. Pomfrey vilkaisi tuoliin laitettua Zmiralginea kerran ja käski Harrya ja Ronia nostamaan tytön paareille, jotka olivat leijunneet matamin jäljessä oleskeluhuoneeseen. Yhä hiljaisena rohkelikot katselivat, kun paarit leijuivat matami Pomfreyn edellä. kadoten lopulta muotokuva - aukosta käytävälle. Lihavan Leidin heilahdettua taas paikoilleen he seisoivat vielä hetken liikkumattomina, mutta lopulta Hermione rikkoi hiljaisuuden: "Matami varmasti hoitaa hänet kuntoon. Kannattaisi varmaan mennä nukkumaan, huomenna saamme tietää enemmän" , Hermione sanoi kuuluvasti, mutta sanoistaan huolimatta oli kalvennut ja ottanut Ronia kädestä. Hermione oli johtajatyttö, joten hänen täytyi vaikuttaa varmalta, mutta Harry ja Ron tunsivat tytön tarpeeksi hyvin tietääkseen, ettei tämä ollut aivan niin luottavainen kuin antoi ymmärtää.
Hiljaa kuiskien rohkelikot poistuivat makuusaleihinsa. Kaikki paitsi Harry, Ron ja hermione, sekä mustahiuksinen tyttö, joka istui sohvannurkassa kalpeana. Hermione vilkaisi Harryyn ja Roniin, jotka molemmat kohauttivat olkiaan. Hermione päästi Ronin kädestä irti ja asteli hiljaa tytön luo. istuuduttuaan tämän viereen hän hymyili rohkaisevasti. "Olet hänen ystävänsä, eikö niin?", Hermione kysäisi ja tyttö nyökkäsi surkeana. "Kyllä. Hän on paras ystäväni. olen Susan", tyttö sanoi ja yritti koota ajatuksiaan, hämmentyneenä seitsemäsluokkalaisen kiinnittäessä huomiota. "No, olen varma, että voit käydä aamulla katsomassa häntä heti herättyäsi", Hermione sanoi lohduttavasti. "Luuletko?", Susan kysyi jo hieman piristyneemmän näköisenä. "Varmasti. Mutta nyt kannattaisi sinunkin varmaan mennä nukkumaan, aamulla asiat näyttävät valoisammilta", Hermione kuiskasi hymyillen. Susan nyökkäsi huokaisten ja nousi ylös. "Ymmärrän. Ja ainakin aamu tulee nopeammin nukkuessa", Susan vielä huokaisi ja laahusti tyttöjen makuusaleihin. Tämän mentyä Hermione vilkaisi Harrya ja Ronia kysyvänä. Harry katsoi Ronia, sitten Hermionea ja taas Ronia, hymähtäen. "Taidanpa itsekin mennä nukkumaan, saatte olla hetken kahdestaan", Harry sanoi ja Ronin punehtuessa hymähti uudestaan. "Hyvää yötä", Harry sanoi ja lähti makuusaliinsa. Takaansa hän kuuli hiljaiset "Öitä." -kuiskaukset. Vielä Ronin hiipiessä omaan vuoteeseensa Harry makasi valveilla, katsellen jo niin tutuksi tullutta kattoa. Ronin kuorsauksen kuuluessa Harry käänsi kylkeään saamatta unta.
**********
Harry istui oleskeluhuoneessa ja pelasi hyvin unisen Ronin kanssa räjähtävää näpäystä, ihan vain jotain tehdäkseen. Oli sunnuntai ja molemmat olivat kiitollisia vapaapäivästä ja oleskeluhuoneen rauhasta. Lukuunottamatta muutamaa neljäsluokkalaista, jotka tekivät kotitehtäviään takan viereisellä pöydällä, oleskeluhuone oli vielä tyhjillään. Ikkunoista näkyi, kuinka harmaa tihkusade valui tasaisena virtana alas maahan. Oli juuri sellainen lokakuinen, harmaa sunnuntai, jolloin tekee mieli vain olla ja laiskotella. Takassa paloin hiljainen tuli ja oleskeluhuoneessa vallitsi hiljainen tunnelma. Harry ja Ron olisivat voineet olla täysin tyytyväisiä oloonsa, ellei edellistä iltaa olisi ollut. Harry ja Ron nostivat katseensa pelistään Susanin astuessa muotokuva - aukosta sisään. Myös neljäsluokkalaiset keskeyttivät keskustelunsa planeettojen vaikutuksesta tulevaisuuteen ja katsoivat kysyvinä Susaniin, joka onnistui jopa hymyilemään. "Zmir on tajuissaan, mutta matami Pomfrey uskoo hänen joutuvan olemaan vielä muutaman päivän hoidossa", Susan huokaisi ja istuutui luokkatovereidensa luo vaiteliaana. "Minä haluaisin vain tietää, mitä hänelle tapahtui", aloitti Timothy, joka oli laskeutunut oleskeluhuoneeseen tuovat portaat ja katsoi nyt Susania synkkä ilme kasvoillaan. "Ja kuka sen teki", Dominic, joka oli laahstanut Timothyn perässä, murahti näyttäen ystäväänsäkin synkemmältä. Harry katsoi yllättyneenä noihin kahteen; molempien äänensävy oli luvannut hyvin huonoa tulevaisuutta tyypille, joka oli syyllinen Zmiralginen pyörtymiseen. Molemmat seisoivat kuitenkin yöpaitasillaan portailla eikä kummallakaan -Harryn huojennukseksi- ollut huispausmailaansa mukanaan. Susanin puhuessa Harry käänsi katseensa tyttöön toivoen hartaasti, ettei Dracolla olisi mitään tekemistä asian kanssa. "Minä en tarkalleen osaa sanoa, mitä hänelle tapahtui, sillä Zmir tuntuu olevan vieläkin sekava eikä hän halunnut kertoa, mitä ihmettä teki yksinään pihalla, mutta sen verran sain selvää, että Zmir oli mennyt eilen illalla yksin ulos -katselemaan auringonlaskua, kuten hän sanoi- ja oli takaisin tullessaan joutunut luihuisjoukkueen tielle, kun nämä olivat palaamassa huispausharjoituksista", Susan huokaisi, puhuen vaimeasti. Timothyn ja Dominicin ilmeet synkkenivät entisestään ja näytti siltä, että he olisivat lähteneet saman tien etsimään luihuisia hakattavaksi, mutta tajusivat viime hetkellä, että heillä oli yllään vain pyjamansa eikä edes sauvojaan mukana. Molemmat katosivat makuusaliinsa ja Harry katsahti Roniin.
|
|
ValandraHarneth
Pingviini
Jos m? en ois her?nny t?n??n, m? en olis nyt t??ll?..
Posts: 40
|
Post by ValandraHarneth on Jun 2, 2005 16:33:53 GMT 2
"He saavat vain ongelmia aikaan", Harry tokaisi ja Ron näytti tyrmistyneeltä. "Meinaatko, että meidän pitäisi estää heitä rökittämästä luihuisia?", Ron kysäisi uskomatta korviaan. Harryn nyökätessä Ron tuhahti. "Onko sinulla kuumetta tai jotain? Hakatkoon minun puolestani vaikka itse Salazar Luihuisen, sen ne ovat ansainneet. Ei sinullakaan ole ennen ollut mitään sitä vastaan, ainahan sinä olet tukkanuottasilla Malfoynkin kanssa, mutta nyt -", Ron puhui nopeasti mutta Harry sai sanottua väliin yhden sanan, joka hiljensi Ronin. "Huispaus. Muistatko, mitä McGarmiva sanoi? Meidän koko joukkueemme saatetaan erottaa, jos Timothy ja Dominic jäävät kiinni", Harry muistutti. "Mitä väliä?", Ron aloitti, joskin epävarmemman oloisen akuin aiemmin, "Meillä ei kuitenkaan ole enää pelejä, kun opettajat lakkautti ne." "Niin, ei ole pelejä, ennen joulua. Mutta joululoman jälkeen ne varmasti taas aloitetaan. Ja luihuiset voittaa varmasti huispausmestaruuden, jos meidän joukkueemme ei pelaa. Ja sitä minä en kestäisi", Harry huomautti, saaden Ronin viimein ymmärtämään. "Mutta miten ihmeessä me pystyttäis estelemään Kauhukaksikkoa?", Ron kysyi, jokseenkin epäilevänä joka tapauksessa. "Timothy ja Dominic tuskin yrittäisivät käyttää väkivaltaa meitä vastaan normaalisti, mutta jos on kyseessä luihuisten telominen, en ole aivan varma", Ron vielä huomautti, eikä Harry oikein keksinyt siihen mitään sanottavaa.
Kävi kuitenkin ilmi, ettei heidän tarvinnut yrittää estellä Timothya ja Dominicia tekemästä mitään, sillä myöhemmin päivällä McGarmiva piti heille ankaran puhuttelun. Hän oli nähnyt heidän lähtevän ulos Rohkelikkotuvasta huispausmailat mukanaan ja kasvoillaan murhanhimoiset ilmeet. Jostain syystä McGarmiva ei uskonut Timothyn selityksiä äkillisistä huispausharjoituksista. Siihen lienee osaltaan vaikuttanut se, että kaikki muut huispausjoukkueen jäsenet olivat oleskeluhuoneessa rentoutumassa ja tekemässä viime hetken kotitehtäviä. Timothy ja Dominic istuivat myrtyneinä sohvalla pelaamassa velhonshakkia koko loppuillan -McGarmiwa oli kieltänyt heitä poistumasta tuvasta enää kertakaan sen päivän aikana- ja kuvittelivat äänistä päätellen jokaiselle tainnutetulle nappulalle vihreän huispauskaavun. He kieltäytyivät hyvin tarkkaan kuuntelemasta McGarmiwan pitämää puhetta, jolla tämä ilmaisi hyvin selkeästi jättävänsä jälki-istuntoon jokaisen, joka havaittaisiin rähinöimästä muiden tupien jäsenille. Harrykin hädin tuskin kuunteli, sillä oli aivan liiaksi omissa ajatuksissaan keskittyäkseen. MacGarmiwan lähdettyä hän huomasi Ronin ja Hermionen kadonneen jonnekin ja päätteli näiden etsineen yksityisemmän paikan kuhertelulleen. Harry oli aina ollut syvästi kiitollinen siitä, että Ron ja Hermione eivät olleet ikinä kuherrelleet kovinkaan paljon Harryn kanssa ollessaan. Nytkin hän toisinaan tunsi itsensä ulkopuoliseksi, kolmanneksi pyöräksi, mutta vielä pahempaa olisi ollut, mikäli Ron ja Hermione olisivat kuherrelleet alituiseen. Harry hymyili, mutta hänen hymynsä sammui pian. Olen minäkin ystävä. He olivat alusta asti rehellisiä eivätkä yrittäneet peitellä suhdettaan ja minä en voi kertoa heille Dracosta. Jos mitään kerrottavaa on. Hän aivan selkeästi häpeää meitä ja nyt näyttää siltä, ettei hän olekaan muuttunut pätkääkään. Harry ei itsekään tiennyt, miksi oli niin vihainen ja pettynyt ajatuksesta, että Draco olisi ollut mukana Zmiralginen vahingoittamisessa, sillä olihan hän yhä luihuinen. Malfoy on aina Malfoy. Miksi hän muuttuisi kiltimmäksi vain, koska sanoo rakastavansa minua? Harry huokaisi, kävi hakemassa viittansa ja lähti ajatustensa kiusaamana kohti sairaalasiipeä.
**********
Sairaalasiipeen päästyään Harry havaitsi, että hänellä oli vielä yksi ongelma selvitettävänään. "Ei. Hän tarvitsee lepoa. Voit tulla katsomaan häntä huomenna." Matami Pomfrey oli järkähtämätön. "Olkaa kiltti. Vain viisi minuuttia", Harry pyysi, näyttäen kädessään olevaa suklaasammakkopussia, jonka oli viime hetkellä napannut mukaansa. "Minun on saatava puhua hänelle. Lupaan etten rasita häntä." "Hyvä on sitten. Mutta vain viisi minuuttia. Etkä naurata häntä. tyttöparan keuhkot eivät kestä nauramista vielä", matami Pomfrey lopulta myöntyi, joskin vastahakoisesti ja Harry hymyili kiitokseksi. "Lupaan sen."
|
|
ValandraHarneth
Pingviini
Jos m? en ois her?nny t?n??n, m? en olis nyt t??ll?..
Posts: 40
|
Post by ValandraHarneth on Jun 2, 2005 16:35:32 GMT 2
A/N: Aah. Siis, olemme tulleet siihen vaiheeseen, jossa ilmestyy osa kahdeksan. Ei kun, yhdeksän. (hui, tästä oli tarkoitus tulla muutaman osan fikki.. ^^') Niinpä niin, sanokaa pois vain, minä olen varmaan jonkunsortin sadisti, kun nautin toisten tunteilla leikkimisestä, sillä minusta oli ihanaa kirjoittaa tätä osaa. ^^' Mutta juu. Että tässä siis. Nauttikaa tai olkaa nauttimatta, mutta kertokaahan, mitä piditte.
=^.^=
Osa 9
Zmiralgine kohottautui istumaan nähdessään Harryn tulevan. Tyttö näytti vieläkin kovin kalpealta, mutta onnistui hymyilemään väsyneesti Harryn ojentaessa tälle suklaasammakkopussin, jonka oli pikaisesti napannut mukaansa. Istuuduttuaan sänkyä vastapäätä Harry kysyi hiljaa: "Voitko yhtään paremmin?" "Kyllä -luulisin. Päätä jomottaa edelleen ja hengittäminen on ajoittain vaikeaa, mutta kuten huomaat, olen tajuissani. Eikä päätänikään särje enää yhtään niin paljon tuon jälkeen", Zmiralgine hymähti, viitaten yöpöydällä olevaan juomapikariin, joka sisälsi jotain höyryävää, kirkkaan oranssia lientä. "Maistuu kamalalle, mutta auttaa päänsärkyyn..", Zmiralgine vielä huokaisi. "Niin ne aina.. Kun Pomfreyn lääkkeistä puhutaan", Harry hymähti ja vaikeni. Oli vain niin kovin vaikeaa saada puettua kysymyksensä sanoiksi. Hän halusi tietää, mitä tytölle oli tapahtunut, ja ennenkaikkea, kuka sen teki, mutta ei keksinyt oikeaa tapaa kysyä sitä, kuulostamatta epäluonnolliselta. Hiljaisuus ei kuitenkaan ehtinyt venyä kovinkaan pitkäksi, sillä Zmiralgine vilkaisi Harryyn kerran ja arvasi tämän voivan olla hiljaa vielä pitkäänkin. "Saanen kysyä, miksi tulit tänne, ja vielä itseksesi?", Zmiralgine kysyi katsoen Harryyn ilkikurisesti. "Ja jos sanot tulleesi tunnustamaan rakkautesi, kiljun Pomfreyn paikalle", tämä lisäsi naurahtaen Harryn ilmeelle. Naurahduksesta johtuen tytön ilme kävi tuskaiseksi ja tämä joutui haukkomaan henkeään. Harry katsoi tyttöön hymyillen, tietäen tämän loukkaantuvan, mikäli Harry ilmaisisi huolensa ääneen. "Tulin yksin, sillä Dominicia ja Timothya ei saanut enää päästää tänä iltana ulos oleskeluhuoneesta. McGarmiwa nappasi heidät kiinni huispausmailat käsissään", Harry sanoi hymähtäen. "He taisivat tosiaan suuttua siitä, että kimppuusi hyökättiin", Harry lisäsi ja yllättyi nähdessään Zmiralginen punehtuvan. Hän päätti viisaasti jättää asian sikseen ja kysäisi kuin ohimennen: "Mitä sinulle oikeastaan tapahtui? Susan ei kertonut mitään muuta kuin sen, että luihuiset kävivät kimppuusi käytävällä."
Zmiralgine huokaisi ja laski katseensa. Tiesihän hän, että tämä kysymys tulisi esiin. Eikä häntä oikeastaan häirinnyt asiasta kertominen, vain oman hölmöyden myöntäminen. "Tuota noin.. Olin pihalla katselemassa auringonlaskua, täysin omista syistäni, ja takaisin tullessani taisin olla liiankin varomaton, sillä yhtäkkiä huomasin törmänneeni Niklas Flintiin. Pyysin anteeksi ja olisin jatkanut matkaani, mutta ilmeisesti Flintin hermot ovat kireällä. Hän ei sanonut mitään, mutta kääntyessäni näin muun huispausjoukkueen takanani." Zmiralgine keskeytti, huokaisten syvään. Tätä kohtaa hän ei olisi välittänyt mainita, mutta pakkohan se oli. Oman hölmäyden tunnustaminen vain tuntui niin suurelta asialta. Tyttö vilkaisi Harryyn, kummastellen sitä, kuinka tarkasti tämä näytti kuuntelevan. Hetken hiljaisuuden päästä Zmiralgine kuitenkin jatkoi: "Ja minä olin unohtanut taikasauvani makuusaliin.. Hölmöä, mutta siinä vaiheessa sitä ei voinut peruuttaa enää.. Ainoa toivoni oli lähteä kävelemään, ja ohitin Flintin, joka jostain kumman syystä päästi minut ohitseen. Pian takaani kuului kuitenkin kuisketta ja askeleita. Lähdin juoksemaan juuri oikealla hetkellä, sillä siihen, missä olin seissyt, iskeytyi lähin haarniska 'Tulejo' -loitsun kutsumana. Minäpä sitten juoksin eteenpäin vauhdilla ja väistelin tavaroita. Olisin selvinnyt vain muutamilla mustelmilla ilman viimeistä loitsua", Zmiralgine huomautti, huokaisten. Harryn katsoessa tähän kehottavasti tämä jatkoi: "Se oli jokin minulle täysin tuntematon loitsu ja aiheutti paksua punertavaa savua käytävälle. Savu täytti keuhkoni ja minusta tuntui, etten saanut ilmaa. Jotenkin onnistuin raahautumaan muotokuva-aukolle. Lihava Leidi näki tilani ja päästi minut sisään. Sitten kaikki pimeni", Zmiralgine lopetti huokaisten ja vilkaisi Harryyn, joka näytti mietteliäältä.
Harry hämmästyi itsekin kiukkuaan luihuisten tekoa kohtaan. Nyt hän ymmärsi, miksi Timothy ja Dominic olivat olleet valmiita marssimaan luihuisjahtiin. Luihuisista oli tullut entistäkin raukkamaisempia tai sitten heidän hermonsa olivat todellakin kireällä. Se ei kuitenkaan tuntunut oikeutukselta viattoman tytön kiusamiseen. Harry päätti mielessään etsivänsä Dracon ja ottaa selvää, miksi. "Kuule, Zmir. Minä lupaan, ettei tämä jää kostamatta", Harry kuiskasi, katsoen Zmiralginea suoraan silmiin. Tyttö kuitenkin pudisti hiljaa päätään. "Älä. Siitä ei ole kenellekään mitään hyötyä. Jos te hakkaatte luihuiset, he kostavat. Ja sitten teillä on taas syy kostaa." Zmiralgine katsoi Harrya murheellisena. "Eikö ole jo riittävästi epäsopua tupien välillä? Voldemort ei hyökkää, mutta onko se mikään ihme? ei hänen tarvitse. Hänen tarvitsee vain odottaa, että tuhoamme toinen toisemme", Zmiralgine kuiskasi, kääntäen katseensa jalkoihinsa. Harry katsoi tyttöä kummastuneena, ei niinkään hänen sanojensa, jotka olivat liiankin totta, vuoksi, vaan siksi, että Zmiralgine oli lausunut Voldemortin nimen ääneen. Harry tiesi vain muutaman velhon itsensä lisäksi, jotka uskalsivat tehdä sen. "Nyt kun hän on noussut valtaan, lienee hölmöä pelätä manaavansa hänet esiin nimen lausuessaan?", Zmiralgine tokaisi, ilmeisesti arvaten Harryn ajatukset. Harry nyökkäsi myöntymisen merkiksi. "Olet oikeassa. Kaiken suhteen", Harry kuiskasi ja katsoi tyttöön hymyillen. "Sinä olet tässä se, jolle on tehty ja silti haluat vain sopua. Kunnioitan sitä, ja lupaankin siis olla kostamatta", Harry vielä lisäsi, virnistäen. Zmiralgine hymyili hänelle kiitokseksi. Sanoistaan huolimatta Harry ei voinut olla ajattelematta, että olisi äärimmäisen vaikeaa antaa luihuisten päästä asiasta kuin koira veräjästä. Ja jos Dracolla oli ollut jotain tekemistä asian kanssa.. Niin silloin hän ei totta puhuen tiennyt, mitä tekisi. Totta puhuen, eihän Harry todella tiennyt, oliko Draco edes tehnyt mitään. Oliko hän edes ollut paikalla. Eikä sitä voisi kysyä Zmiralginelta, ei ilman väistämättömiä uteluita, joihin hän ei juuri nyt halunnut vastata. "Yritähän parantua, ennen kuin Dominic ja Timothy keksivät jotain todella tyhmää", Harry hymähti, joskin hieman väkinäisesti. Toisaalta, kyllähän Zmiralginelta voisi jopa kysyä, hän saattaisi ymmärtääkin.. Mutta ei. Harry pudisti päätään itselleen. Luihuiset olivat juuri hyökänneet hänen kimppuunsa. Vaikka Zmiralgine miten toivoisi sopua, ei hän varmaankaan halunnut kuulla jonkun rohkelikon olevan hyvää pataa luihuisen kanssa, ei oikeasti. "Yritän", Zmiralgine sanoi ja nyökkäsi väsyneesti. Hänen katseensa alkoi harhailla ja vaikutti siltä, kuin tyttö olisi häilynyt tajuttomuuden rajalla. Harry katsoi tyttöä huolestuneena ja oli helpottunut kuullessaan matami Pomfreyn äänen ovelta. "Potter. Viisi minuuttia meni jo aikoja sitten. Nyt pois, tyttöparan täytyy saada lepoa", matami sanoi järkähtämättömästi ja näytti yllättyvän Harryn vain nyökätessä ja hymyillessä Zmiralginelle rohkaisevasti. "Parane pian", Harry sanoi ja pujahti ulos sairaalasiivestä. Takaansa hän kuuli vielä Zmiralginen lupauksen parantua.
**********
Harry kulki käytävillä, pohtien Zmiralginen sanoja ja yrittäen päättää, menisikö takaisin tupaansa vai etsisikö Dracon käsiinsä Zmiralginelle antamasta lupauksestaan huolimatta. Harryn teki mieli kysyä Dracolta, oliko tämä mukana muun luihuisjengin kanssa vai ei. Harry halusi kovasti kuulla Dracon olleen juuri silloin aivan jossain muualla. Mutta entä, jos Draco myöntäisi olleensa paikalla ja vieläpä iloinnut rohkelikon vahingoittamisesta? Harry huokaisi, sillä vaikka hän kuinka halusi uskoa Dracon muuttuneen, aina esiin ilmaantui synkkiä ajatuksia. 'Hän on luihuinen. Voiko luihuinen päästä eroon tavoistaan, vaikka kuinka rakastuisi? Lisäksi hän on Malfoy.' "Kappas. Sehän on itse Harry Potter." Harry hätkähti ajatuksistaan; tuon äänen hän oli puolittain halunnut kuullakin. Katseensa nostaessaan Harry näkikin Dracon seisovan edessään, avoimesti hymyillen. Kesti hetken ennen kuin Harry tajusi, miksi Draco katseli häntä niin avoimen ilahtuneesti; käytävällä ei ollut muita kuin he kaksi.
|
|
ValandraHarneth
Pingviini
Jos m? en ois her?nny t?n??n, m? en olis nyt t??ll?..
Posts: 40
|
Post by ValandraHarneth on Jun 2, 2005 16:36:00 GMT 2
Harry vastasi Dracon hymyyn jäätävällä katseella, joka oli suurimmaksi osaksi teeskentelyä, ja vetäisi pojan mukanaan lähimpään tyhjään luokkahuoneeseen. Siellä hän istutti Dracon pulpetille ja katsoi tätä edelleen jäätävästi. Ainakin Harry toivoi, että hänen katseensa oli jäätävä. Nyt, kun Draco istui siinä hänen edessään, oli vaikea pitää kiukkua yllä. Draco yritti hymyillä, saada Harryn ilmeen lientymään, mutta kun siitä ei näyttänyt olevan apua, Dracon hymy kuoli tämän huulille. Hän ei kuitenkaan aikonut puhua ensimmäisenä. Hitto, eihän hän edes tiennyt, mistä toinen oli noin suuttunut. Ellei sitten- "Kysyn tämän vain yhden kerran. Oletko tehnyt jotain Zmiralginelle?", Harry kysyi, katsoen Dracoon silmät puhtaana jäänä, vaikka toivoikin hartaasti Dracon kieltävän kaiken. Draco näki vain Harryn kylmän jääkuoren ja otti torjuvan asenteen, suojellen tunteitaan, kuten aina ennenkin. Aina ennen sitä aikaa, jolloin oli Harryn tavannut vaeltelemasta koulun käytävillä. "Sille punapäälle, joka pelaa teidän joukkueessanne? En tietenkään", Draco tokaisi ohimennen, kuin asialla ei olisi lainkaan merkitystä.
Draco oli jo lapsena oppinut kätkemään tunteensa, joten Harry ei kuullut sanoista kuin ylimielistä välinpitämättömyyttä. Harryn mieli synkkeni entisestään. Eikö Draco todellakaan piitannut muista kuin itsestään? Nytkin hän istui tuossa kuin halveksien koko muuta maailmaa ja valehdellen todennäköisesti vain pitääkseen maineensa Harryn silmissä. "Väitätkö, ettet hyökännyt hänen kimppuunsa muun joukkueesi kanssa? Väitätkö, ettet ollut paikalla?", Harry kysyi kylmästi, pakottaen koko olemuksensa jäätäväksi, vaikka olikin suunnattoman pettynyt. Draco ei näyttänyt todellakaan välittävän, puhuiko totta vai ei. Draco ei räpäyttänyt silmäänsäkään, katsoi vain Harrya ilmeettömänä, tunteettomana, kuin ei tosiaankaan piittaisi. "Olin kyllä paikalla, mutten tehnyt mitään", Draco tokaisi ilmeettömänä. Harry huokaisi, katsoen Dracoon pudistaen huomaamattomasti päätään. Hän ei todellakaan välitä. Hän ei välitä edes siitä, puhuuko minulle totta vai ei. Aivan kuin voisin uskoa hänen olleen paikalla, tekemättä mitään. "Yritätkö väittää, että vain seisoit vieressä, kun ystäväsi pitivät hauskaa?", Harry tuhahti, katsoen Dracoon epäuskoisena. Voi Draco, miksi oletkaan Malfoy. Sinun tunteistasi ei koskaan saa selvää. Luulin jo tuntevani sinut, mutta nyt paljastat taas todellisen luonteesi. Meistä olisi voinut tulla jotain, ellet valehtelisi. Harry katsoi Dracoa vastausta odottaen, mutta tämä vain katsoi Harrya takaisin, sanomatta sanaakaan. Harry vain tuijotti Dracoa ja tämän harmaita silmiä, joista ei kuvastunut minkäänlaista tunnetta. Tietäisinpä vain mitä ajattelet. Mutta nyt taitaa olla liian myöhäistä. Harry huokaisi, keräsi kaiken jäljellä olevan voimansa ja kohdisti sen lauseeseen, jonka sanomista ei olisi vielä muutamaa kuukautta sitten aikaillut tippakaan. Nyt se kuitenkin tuntui ylitsepääsemättömän vaikealta sanoa juuri tuolle hänen edessään situvalle pojalle, joka ei lopultakaan välittänyt.
"Vihaan sinua." Draco kuunteli lausetta uskomatta korviaan. Hän yritti etsiä Harrysta merkkiä siitä, ettei tämä todella tarkoittaisi sanomaansa. Mutta ei, koko Harryn olemus kuvasti pelkkää vihaa ja pettymystä. Hän ei tosiaan usko minua. Ei anna mahdollisuutta selittää. Hän on kaikesta huolimatta rohkelikko, eikä koskaan näemmä tule luottamaan minuun. Vain siksi, että olen luihuinen. "Uskoisit jo, en ole tehnyt hänelle mitään", Draco sanoi, tietäen kuulostavansa tyynenrauhalliselta. Toisinaan oli liiankin helppo piiloutua tyynen ja tunteettoman, maailmaa halveksivan kuoren alle, jonka hän oli oppinut isältään. Kunpa Harry vain olisi luottanut enemmän. Eikö yhteinen aikamme saanut häntä uskomaan? Hän unohtaa kaiken sen vain, koska ei suostu uskomaan minua. Ja siksi, että olen luihuinen.. Draco katsoi Harrya, joka ei ollut värähtänytkään. Daco kuuli Harryn seuraavat sanat, yritti etsiä niistä edes ripauksen lämpöä, mutta turhaan. "Miksi uskoisin? Olet luihuinen ja luihuiset valehtelevat", harry sanoi kylmästi ja Draco värähti sanojen vaikutksesta. Kyllä, hän oli luihuinen, mutta eikö Harry voinut uskoa hänen muuttuneen? Hän ei todellakaan ollut tehnyt sille tytölle mitään, vaikka olikin joutunut selittelemään asiaa Niklakselle myöhemmin. Mitä Harry odotti? Tunnustusta siitä, mitä hän ei ollut tehnyt? Dracon silmiin alkoi pikkuhiljaa muodostua se jääkerros, jonka Harry oli saanut näiden muutaman kuukauden aikana sulatettua. Draco olisi halunnut sanoa niin paljon, pyytää Harrya edes kuuntelemaan, mutta ylpeys esti. "En tehnyt hänelle mitään." Kirottu ylpeys, toisinaan Draco toivoi, ettei olisi kuunnellut isänsä opetuksia aivan niin tarkasti. Mutta toisaalta, ellei Harry voinut luottaa häneen edes tämän vertaa, ei Draco aikonut ruveta anelemaan luottamusta. Kuitenkin teki kipeää katsoa Harrya, joka katsoi häntä kylmemmin kuin koskaan ja puhui kuin veriviholliselleen. Draco huokaisi sisäisesti. Jos hän vain kykenisi itkemään.. Mutta ei, isä oli sanut kitkettyä moisen heikkouden pois pojastaan. En haluaisi menettää sinua, Harry, mutta ellet voi luottaa minuun vain, koska olen mikä olen, en tiedä voinko, luottaa rakkauteesi. Draco tuskin kuuli Harryn sanoja ajatellessaan kaikkea sitä, mitä menettäisi, mikäli Harry todella kävelisi ulos hänen elämästään. Vaikka Dracon ulkokuori olikin yhä tyynen rauhallinen, hän päätti yrittää kaikkensa heidän yhteisen aikansa jatkumiseksi. Ellei se auttaisi, ei auttaisi mikään ja Draco jäisi jälleen yksin tomppeliin seuraan, jolla ei ollut hänelle mitään annettavaa. "En usko sinua. Luulin sinun muuttuneen-”, Harry aloitti, mutta joutui keskeyttämään Dracon painaessa huulensa vaovasti Harryn huulille. Draco sävähti ja tunsi jonkin särkyvän sisällään Harryn vetäytyessä pois ja kääntäessä selkänsä torjuvasti. Draco katsoi Harryn selkää murheellisena, toivoen ensimmäistä kertaa elämässään olevansa joku toinen. Malfoyn suvun tunteiden piilottaminenoli viemässä Dracolta ainoan ihmisen, jolle hän oli uskaltanut avautua ja jota hän oli uskaltanut rakastaa. Yhä hänen ylpeytensä esteli häntä sanomasta mitään. Draco huokaisi jälleen, tuntien olonsa suunnattoman tyhjäksi Harryn lähtiessä ovea kohti vaienneena. Hitot ylpeydestä. En voi antaa hänen kävellä pois elämästäni vain ylpeyteni tähden. ”Rakastan sinua. Eikö siinä ole tarpeeksi syytä uskoa?”, Draco sai kuiskattua, hyvin käheällä äänellä. Dracon sanoista huolimatta Harry jatkoi kulkuaan järkähtämättömänä. Tuona hetkenä Draco tunsi maailmansa luhistuvan, mutta ulkoisesti sitä ei näkynyt muuten kuin silmien jääkerroksen tihentymisenä ja ilmeen muuttumisena pilkalliseksi. Isä oli oikeassa. Rakkaus ei ole Malfoyta varten.
Harry kuuli kyllä Dracon sanat, muttei voinut estää niitä muutamaa askelta ovea kohti. Jokin hänen sisällään kuuli syvemmän merkityksen Dracon sanoista, niiden aitouden, ja se jokin sai Harryn pysähtymään. Kääntyessään ympäri Harry näki kuitenkin vain tunteettoman Malfoyn, sillä Draco oli ehtinyt jo ottaa roolinsa. Mutta silti, Harry oli kuullut Dracon sanoista rakkauden ja haavoittuvaisuuden ja päätti kaikesta huolimatta, vain muutamasta sanasta rohkaistuneena, yrittää vielä viimeisen kerran. Hänhän sanoi, ettei tehnyt mitään. Harryn ajatukset kuulostivat hänen omissa korvissaankin selittelyltä, mutta hän ei välittänyt siitä.
Draco oli juuri huomauttamassa jotain ivallista äskeisen heikkoutensa peittääkseen, muttei ehtinyt avata suutaan, kun tunsi Harryn käden niskassaan ja Harryn huulet omillaan. Draco oli jo vetäytymässä pois, ollakseen erehtymättä jälleen sekä pitääkseen tunteensa kurissa, mutta päätti lopulta antaa periksi ja unohtaa isänsä opetukset lopullisesti. Niinpä Dracon vastaus Harryn suudelmaan oli avoimempi kuin koskaan aiemmin, sillä kerrankin Draco jätti kaiken Malfoymaisuuden ulkopuolelle ja omistautui koko sielullaan tuohon suudelmaan.
Viimein Harry vetäytyi varovasti irti, pitäen kiinni Dracon kädestä ja katsoen tätä syvälle silmiin. Kuinka saatoinkaan epäillä sinua? Olet luihuinen, mutta se ei näemmä tarkoita, ettetkö voisi muuttua. Harry hymähti. Ei, ei sinun tarvitse muuttua, olet hyvä juuri tuollaisena. Mitään Harry ei sanonut ääneen, mutta Draco ymmärsi Harryn tarkoituksen tämän katseesta. Draco nyökkäsi hymyillen. Hitot isästä. Mitään hän ei rakkaudesta tiedä. Hitot koko maailmasta. Rakastan sinua. Harry puristi Dracon kättä hymyillen. Kerrankin hän näki suoraan Dracon silmien kautta tämän tunteet ja ymmärsi.
Hetken he seisoivat toisiaan katsellen ja hymyillen. Lopulta Draco suuteli Harrya, kuiskaten väliin ”Rakastan sinua.” Draco hymyili Harrylle ja vilkaisi ympärilleen. Sitten, kuin vasta nyt ajatuksen saaneena hän suuteli Harrya uudestaan, vetäen tätä pulpettia kohti. Oven paukahtaessa auki he vetäytyivät äkkiä erilleen, yrittäen kovasti näyttää siltä, kuin olisivat olleet tappelemassa. Harry voihkaisi nähdessään tulijan. ”Te kaksi! Ulos täältä! Tämä ei ole paikka kaksintaiteluille!”, Minerva McGarmiwa karjaisi, katsoen Harryyn ja Dracoon vihaisesti. Draco vilkaisi Harryyn halveksuvasti, toivoen voivansa tehdä toisin ja marssi McGarmiwan ohi kylmän tunteettomasti. Ennen poistumistaan hän kuitenkin heitti Harrylle lentosuukon McGarmiwan seläntakaa. Harrya hymyilytti, mutta hänen oli vedettävä kasvoilleen tympiintynyt ilme. Oli aika pistää esitys taas pystyyn. ”Potter, sinulta kaikkein vähiten odotin tätä. Kaksintaistella nyt keskellä päivää, ja vielä luokkahuoneessa. Varoitin sinua ja joukkuettasi.Jälki-istunnostasi voit tulla puhumaan huomenna tuntiesi jälkeen. Olen erittäin pettynyt”, McGarmiwa sanoi ja hätisti Harryn ulos luokasta. Viisaasti Harry päätti olla sanomatta mitään ja lähti vaiteliaana kohti Rohkelikkotupaa. Tuntui, että aina kun heillä meni Dracon kanssa hyvin, todellisuus iski ja muistutti, että maailman mielestä heidän ei olisi pitänyt toisilleen heitä sanoa.
**********
|
|
ValandraHarneth
Pingviini
Jos m? en ois her?nny t?n??n, m? en olis nyt t??ll?..
Posts: 40
|
Post by ValandraHarneth on Jun 2, 2005 16:37:31 GMT 2
Harry kulki suorinta tietä Rohkelikkotupaa päin, arvellen aivan oikein hermostuttavansa McGarmiwan entistä pahemmin, mikäli tämä löytäisi Harryn vaeltelemasta koulun käytävillä edelleen. Juuri kun hän saapui muotokuva-aukolle, Ron ja Hermione tulivat vastakkaisesta uunnasta pidellen toisiaan kädestä. ”Harry, mistä noin synkeä ilme?”, Ron kysäisi virnistäen. Hermionekin katsoi Harryyn, tosin huolestuneempana. Harry huokaisi. Tämäkin vielä. ”McGarmiwa löysi minut ja Dra- Malfoyn luokkahuoneesta ja jätti minut jälki-istuntoon, koska oletti meidän aloittaneen kaksintaistelua”, Harry sanoi huokaisten. ”Jätti sinut jälki-istuntoon! Toivottavasti ehdit edes motata sitä ääliötä ennen McGarmiwan väliintuloa”, Ron tokaisi ilmeisen närkästyneenä tuvanjohtajansa toiminnasta. Hermione sen sijaan katsoi Harryyn tutkivasti, mietteliäs ilme kasvoillaan. Harry väisti Hermionen katsetta. ”Ehdithän, Harry?”, Ron kysyi, kun Harrylta ei kuulunut vastausta. ”Toivottavasti ehdit, ja toivottavasti ihan kunnolla, koska se, mitä ne saastaiset luihuiset teki Zmirille -”, Ron joutui keskeyttämään puhetulvansa Hermionen tökkäistessä tätä kylkeen. Harry väisti Hermionen katsetta hämillään. ”Harry.. Sanoit, että McGarmiwa oletti teidän aloittaneen kaksintaistelun?”, Hermione kuiskasihyvin hiljaa, kuin pelästyen itsekin omaa kysymystään. Ron ei näyttänyt tajuavan, mistä oli kyse ja katsoi ällistyneenä Hermionesta Harryyn ja takaisin. ”Harry.. Jos te ette aloittaneet kaksintaistelua Malfoyn kanssa, mitä te oikeastaan teitte?”, Hermione kysyi, vieläkin hiljaisempana. Harry punastui ja Hermionen silmät levisivät. Ron katsahti Hermioneen virnistellen. ”Älä viitti, mistä muustakaan syystä Harry ja Malfoy olisivat olleet -”, Ron aloitti, mutta käännettyään katseensa Harryyn, joka parhaansa mukaan tuijotteli kivilattiaa, keskeytti. Hitaasti hänen kasvoilleen levisi ilme, joka kertoi Roninkin tajunneen Hermionen tarkoituksen. ”Harry, mitä -”, Ron aloitti ja Harry yritti epätoivoisesti keksiä vastausta, mutta kävi ilmi, ettei hänen tarvinnut. ”No, aiotteko jäädä siihen koko illaksi toljottamaan?”, Lihava Leidi kysyi terävästi ja Harry sanoi helpottuneena salasanan (”Kesätulet”) ja astui muotkuva-aukosta sisään olekeluhuoneeseen, jossa oli sen verran oppilaita, etteivät Ron ja Hermione voineet ruvet kyselemään asiasta sen enempää sillä kertaa.
A/N2:Ja tosiaan, minua ihan hävettää, kun en ole tätä jatkanut, vaikka te ette olekaan ihan niin pitkään odottaneet kuin muutamat muut. Tänään illalla kirjoitan varmasti jotain seuraavasta luvusta, mutta aivan pian se ei varmaan ilmesty. ^^
|
|